De fototochten naar de oerwouden van Zuid-Amerika, Een boottocht met een Chileens vrachtschip naar Antarctica, De onstuimige groei van Jakarta. De speciaal voor fotografen ontworpen Toscaanse landschappen.
Geweldige onderwerpen voor een fotograaf.Maar kan dat niet gewoon thuis? Kortom, hoe ver kan je gaan?Dit komt omdat we een eigen beeld kunnen maken over ons leven zonder dat er iemand tussen komt en bepaalt wat er wel niet mag worden gefotografeerd. Nou ja, op de openbare weg mag je fotograferen, Je kan zomaar zonder problemen stukken Leeuwarden in het waddengebied plaatsen. Je voegt er nog wat fonteinen toe en Leeuwarden ziet er weer helemaal anders uit.
Hetzelfde geldt voor alles wat je tegenkomt in Leeuwarden, we vinden alles gewoon tot er vanuit een ander perspectief naar hetzelfde wordt gekeken. Dat is nu zo aardig van fotografie. Het kadreren bepaalt de uitsnede en die is vaak net even anders dan wat normale mensenogen over het algemeen zien. Maar wat heeft dat nu met democratisering te maken?
De digitalisering van het beeld maakt het voor iedereen mogelijk op een makkelijke en goedkope (of dure) manier te fotograferen. Of je nu op een mobiele telefoon (met bewerkingsapplicaties) of met een fotocamera werkt (met computerbewerking), het kan zomaar zo zijn dat je (prachtige of vreselijke) foto’s maakt die er toe doen.
Wat je niet goed vindt gooi je weg en daarna kan je de overgebleven foto’s uploaden op je favoriete fotosite en delen met anderen. Daarmee bouw je een collectief archief op met miljoenen mensen die dat ook doen. Op die manier hoef je in ieder geval niet (of juist wel) meer op vakantie.
Reactie plaatsen
Reacties